Dr Octagon is een fictief personage, een gynaecoloog-chirurg van een andere planeet. Het heerschap komt uit de koker van Kool Keith, die via hem uiting geeft aan zijn meest donkere fantasieën.
Rappers die over seks fantaseren… er zijn er duizend in een dozijn. Het eindresultaat landt meestal ergens tussen puberaal gepronk en vrouwonvriendelijk geblaf. Heel af en toe doet iemand de kunst van de pornografische poëzie echter eer aan. Op "Girl Let Me Touch You" komt een vrouwelijke patiënt Octagons prakijk binnengelopen. Woordspel en fetisj gaan elkaar te lijf terwijl Keith, op eloquente wijze, lekker concrete taferelen visualiseert. Perversie van de bovenste plank, van een Boon uit de Bronx.
It's morning, 7 o'clock, you at my clinic
It's me your orthopedic, gynecologyst
You looking pretty and fine, go ahead blow my mind
Girl what's wrong come here, let me take a look
You say you got burnt, your man should've wore a rubber
What type of partners you have and who's your first lover
He never turned you around, showed you doggystyle
We got some things in common, honey, let's talk awhile
Did he lick you there? Percolate your atmosphere?
I got a mask at home, boots, and some leather gear
How about me and you in black? I'm hittin' from the back
Tail in my face, and all juicy, brown booty
I'm the master, rubber splits, let me do my duty
Girl, let me touch you
< chorus >
Sipping Manischewitz smooth—you’re cute—drinking Hennessy
Jokin' 'bout two girls, your friend double-teamin' me
I got the office closed, you ready for the pros
Suckers ain't no good, sticking coke up in your nose
My style is wild at home and on the kitchen table
Porno-flicks in stacks, Playboy on the TV cable
I'd rather sign my address on your application
You can call late nights for lonely information
Where you come when it's boring? A place—where to go?
I want you in a two-piece, and freaky, for a private show
You got my number, address—you know the rest
< chorus >
Only 18, bikini-body bad and mean
Do you have cards? In fact, I will take Medicaid
Your panties are wet—take it easy, don't sweat
You want some birth-control? You can smoke a cigarette
Relax, lay back, your buns feel good to smack
You think you're pregnant—your test show negative
I got a movie camera film that is positive
Turn around for me, girl, take a picture
This is the way with 24 flicks on Kodak
Them young boys ain't ready, so let me show them how to act
I put you in thongs and six-inch high shoes
You strut your stuff in latex, my strategy is rough
Brannten Schnüre moet zowat één van mijn zwaarste band crushes van de laatste jaren zijn. Elk album voelt als een kleine wereld op zich, als een knus labyrint om in te verdwalen en in de diepte te onderzoeken. Zo ook met "Erinnerungen An Gesichter", een plaat tjokvol donkere folkcollages, ontwapenende Duitse zang, organische drones, vergeten muziekdozen en eindeloze details. Als een deken voor zware winterse stemmingen.
Op het deken is een grote draaimolen geborduurd, waarop een eindeloos aantal andere, kleinere draaimolens in de omgekeerde zin staan te draaien. Op de allerkleinste molen, enkel te vinden met een monoculaire verrekijker, zijn volgende miniaturen te zien:
- een meer, warm en donker
- de Grundtvigskerk in Kopenhagen, maar dan vier keer zo klein als haar ware grootte
- tevreden arbeiders, haring etend op een stoeprand
- bladerloze bomen op een milde ochtend
- een verlaten eg, niet verroest
In gedachten verzonken ergens in het zuiden. Een vogel zien vliegen en hem een herinnering meegeven. Een vorig leven richting horizon.
Wazige snaren, zachte pads: Camo opent minzaam melancholisch. Gestaag krijgt optimisme de bovenhand. Soms ver, soms dicht, is er getik, geklik, gerinkel, geborrel.
De laatste track valt uit de toon. Na een tweede integrale luisterbeurt begrijp ik waarom: het nummer doet tech aan omdat er tot dan toe zoveel te voelen viel. Een goed teken, besluit ik.
Met feedback en korrelige, abstracte arpeggio's bouwt Shiroishi een delicaat dreigende doch bijzonder onheilspellende opening. Na enkele minuten doorboort een hartverscheurende saxofoonlijn de klankenbrij: eerst blaast ze alles weg - ik lig voor een eerste keer tegen het canvas - vervolgens neemt ze wat texturen met zich mee, om uit te monden in een wiegende elegie. Deze toon wordt aangehouden op de A-kant: een meedogenloze combinatie van pijn en schoonheid. De B-kant van Descension opent agressief, lawaaierig en chaotisch, en schopt je brutaal uit het zopas bereikte evenwicht. De grandioze afsluiter van het album biedt alsnog troost: een met stem opgebouwde hymne zalft en heelt.
Dit album scheurt me uiteen, in duizend stukken. Tenorsaxofoon, stem en effecten reflecteren op dit album over donkere menselijke verledens, en katapulteren ze naar het heden. Wanneer ik opgeveegd word en weer heel ben, blijf ik nederig achter in de schaduw van zo’n massieve brok schoonheid.
Je merkt meteen dat Obnoxious geen doordeweekse Braziliaanse plaat is. Toegegeven: een sensuele sax tekent present. En er is de percussie die je enkel terugvindt in een land waar wekelijks batucadaparades door de straten trommelen. Maar onder deze usual suspects stuwt een sectie koperblazers de dingen vooruit. En nog voor we goed en wel vertrokken zijn, een schamele 25 seconden na de start, trekt het zo mogelijk meest on-tropische instrument aller tijden van leer: de klavecimbel! Scherpe tonen klieven de zwoelheid aan stukken, de sfeer kan enkel dreigend genoemd worden - tot suikerrietzoete strijkers voor verzachting zorgen, een koene gitaar licht door de wolken laat breken… En weg zijn we, in galop, de broeierige Braziliaanse warmte in.
Obnoxious heeft veel om verliefd op te worden: de energie, de texturen, het onmiskenbaar Braziliaanse DNA... Daarenboven halen de barokke arrangementen de clichés onderuit van wat je met ‘tropisch’ associëert. Zuiderse ritmes vinden het feilloos met noordse symfonieën: de ene minuut hypnotiseert een gitaar je alsof je zonet Ayahuasca nuttigde ("Memoria"), dan weer luister je naar een pianopartij die Camille Saint-Saens had kunnen schrijven ("Ancoradouro").
Het is bijna misdadig hoogtepunten te selecteren uit een album dat zó goed is, maar het militante "Apocalipse" is een ware tour de force. De intro doet denken aan David Axelrod’s "The Edge", nadat The Alchemist ermee aan de slag ging voor een Action Bronson beat. En dan zijn er ook die strijkers van "Talisma" met José Mauro’s onverzettelijke stemgeluid…
Obnoxious is net als het land waar de muziek gemaakt werd: weelderig, passioneel en vol verrassingen.